تاثیر سطوح متفاوت تداخل زمینه ای بر اکتساب، یادداری و انتقال مهارت های پاس بسکتبال

هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر سطوح متفاوت تداخل زمینه ای بر اکتساب، یادداری و انتقال مهارت های پاس بسکتبال بوده است. بدین منظور، 45 آزمودنی (سه گروه 15 نفری) از میان دانشجویان پسر رشته تربیت بدنی دانشگاه شهید چمران اهواز(n= 120) انتخاب و بطور تصادفی به سه گروه تمرین مسدود، تصادفی و افزایشی تقسیم شدند. این تحقیق شامل چهار مرحله پیش آزمون، پس آزمون، یادداری و انتقال بود. تکلیف مورد نظر در این تحقیق شامل سه نوع پاس بسکتبال (پاس دو دست داخل سینه، دو دست بالای سر و یک دست از پهلو) بود. در تحقیق حاضر، به منظور ارزیابی و نمره دادن به سه مهارت پاس بسکتبال، از آزمون پاس بسکتبال پورتر و همکاران (2007) استفاده گردید. ضرایب پایایی این آزمون از روش آزمون- آزمون مجدد برای پاس دو دست داخل سینه، دو دست بالای سر و یک دست از پهلو به ترتیب، 0/85، 0/79و 0/81 بدست آمد. آزمودنی ها بعد از 12 کوشش تمرینی (برای هر مهارت 4 کوشش)، در مرحله پیش آزمون، به مدت 5 جلسه در 5 روز متوالی به تمرین پرداختند. پس آزمون بلافاصله بعد از پایان جلسات تمرینی و آزمون یادداری و انتقال 48 ساعت بعد از پایان مرحله اکتساب انجام گرفت. نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر نشان داد که، سطوح متفاوت تداخل زمینه ای بطور معنی داری بر اکتساب، یادداری و انتقال هر سه مهارت پاس تاثیر گذار بود، همچنین بین سه روش تمرینی مسدود، تصادفی و افزایشی در دو مهارت پاس دو دست از بالای سر و یک دست از پهلو تفاوت معنی داری وجود دارد، ولی بین این سه روش در مهارت پاس دو دست داخل سینه، هیچ تفاوت معنی داری دیده نشد. این پژوهش پیشنهاد می کند که، مربیان بهتر است تا به جای دو روش سنتی مسدود و تصادفی، از روش افزایشی به صورت افزایشی منظم در تداخل زمینه ای برای آموزش افراد مبتدی استفاده کنند.